Hoofdprijs beeldhouwkunst voor Moeder Natuur

Zondagochtend om acht uur halen Felicity en ik Roel op van zijn werk in het centrum van Sydney en rijden we naar de Blue Mountains, die zo'n 90 kilometer westelijk van de stad beginnen. Vanuit de verte zien ze er inderdaad blauw uit. Het zijn eigenlijk meer uitgestrekte, hoge rotsplateaus met diepe canyons dan bergen, maar wel erg mooi. Het is Unesco Werelderfgoed, net als bijvoorbeeld het Nederlandse waddengebied.

Eerst gaan we naar de afgelegen Jenolan Caves, waar we na een kronkelige, smalle weg rond elf uur onder een reusachtige natuurlijke boog door aankomen. Er is een hotel, restaurant en café in fraaie gebouwtjes uit de jaren twintig van de vorige eeuw toen het toerisme hier op gang kwam, eerst alleen voor welgestelden, want het was een heksentoer om er te komen!
Het grottenstelsel is zó uitgebreid - het bestaat uit driehonderd grotten - dat je kunt kiezen uit negen 'guided tours', door verschillende 'zalen' en van makkelijk tot moeilijk. Onder geen voorwaarde mag je er onbegeleid in: dat zou je dood betekenen.
We kiezen één van de 'moeilijkste' en langste tochten, van twee uur, die overigens helemaal niet zo moeilijk is, al zijn de laddertjes soms erg steil, hoog of diep en de 'paadjes' glibberig.
Binnen heerst, zomer en winter, een constante temperatuur van 15 graden (in de mergelgrotten bij Maastricht 11 graden). De druipsteengrotten bestaan voornamelijk uit kalksteen en door het langsdruppelende regenwater groeien de stalagmieten en stalactieten ongeveer een centimeter per eeuw.
Zo, dat waren de feiten. Nu de ervaring. Ik kan eigenlijk alleen maar stil rondkijken. Wat een immense ruimtes! Hoog, diep, wijd. En ongekend grillig gevormd. Niet alleen stalagmieten en stalactieten, maar ook allerlei andere beeldhouwwerken: sprookjeskastelen, orgelpijpen, uitgehangen lakens, lange rijen feestversiering, glashelder spiegelwater waarin onder boven is en boven onder, kantwerkjes, glittergladjes...

Opnieuw kan ik niet anders dan Moeder Natuur de mondiale hoofdprijs beeldhouwkunst geven. Dat deed ik stiekem allang vanwege de vormen en kleuren van schelpen en bloemen, maar nu zeg ik het ook hardop. Ja hoor, héél conservatief voor een kunstsocioloog, ik weet het. Want kunst is per definitie experimenteren, vernieuwen, ongebaande wegen gaan en de natuur IS alleen maar, die vernieuwt niet!
(O nee? En mutaties dan? Ach, dat is alleen maar toeval, niet bewust zoekend gedaan. Frans, en nichtje Gerdien, wat vinden jullie?)
Maar het kan me niet meer schelen dat ik in de ogen van de officiële kunstwereld hopeloos behoudend zal worden genoemd. Trouwens, iemand als Jan Wolkers zou het met me eens zijn.

Ik wilde de foto's voor zich laten spreken maar die zijn zo beperkt! Ze laten wat vormen en structuren zien, maar niet de ruimtes, de temperatuur, de klank van stemmen, kortom niet de ervaring. So go and see yourself!