Angstig avontuur

We overnachten in Katoomba, midden in de Blue Mountains. De volgende dag, 24 oktober, is het opnieuw prachtig zonnig weer, al waait het stevig. Vlakbij is het Echo Point, met een spectaculair uitzicht op de befaamde rotsformaties The Three Sisters, waar alweer een aboriginal legende bij hoort:

'Er waren eens drie zusjes, Meenhi, Wimlah en Gunnedoo. Hun vader Tyawan was een tovenaar. Voor één wezen was iedereen bang: de Bunyip, die in een diep hol woonde. Als Tyawan langs het hol moest, verstopte hij zijn dochters achter een rotswand op de klif.
Op een dag groette hij zijn dochters en klom de klif af naar beneden. Plotseling verscheen er op de klif een grote duizendpoot. Meehni werd bang en gooide een steen naar het dier. De steen rolde van de klif en viel in de diepte.
Vogels, dieren en feeën vielen stil toen de rotsen achter de drie zusjes open splijtten en hen achterlieten op een smalle richel. De verschrikkelijke Bunyip kwam tevoorschijn en liep dreigend op de zusjes af. Beneden in de diepte zag Tyawan wat er gebeurde. Hij wees met zijn toverbot naar zijn dochters en veranderde ze in steen. Daarop joeg de Bunyip achter Tyawan aan, die zich snel in een liervogel veranderde.
Iedereen was nu wel veilig, maar Tyawan had zijn toverbot laten vallen. Nadat de Bunyip was vertrokken, ging hij op zoek. Hij zocht en zocht, en hij zoekt nog steeds. De drie zusjes staan daar stil te kijken of hun vader zijn toverbot vindt om het terug te geven aan aboriginal meisjes.
Als je naar de drie zusjes kijkt, kun je de zoekende Tyawan – de liervogel – horen roepen naar zijn dochters.' (vertaald van internet).

We lopen gedrieën naar een fraaie waterval. Daarna maken Roel en ik een bushwalk van zo'n vier, vijf uren. Eerst gaat het over de kliffen, langs The Three Sisters. Het staat er vol eucalyptusbomen. 'Grappig, Roel,' zeg ik, 'jij bent onder eucalyptusbomen verwekt en nu ben je naar eucalyptusland geëmigreerd.' (Alleen al in de Blue Mountains groeien negentig soorten eucalyptus.) En ik vertel dat Frans en ik destijds zulke heerlijk geurende kampvuurtjes hebben gestookt van eucalyptustakken. 'Moet je ook eens doen, net wierook!'
We weten dan nog niet dat we die wierook sneller zullen ruiken dan ons lief is...
We dalen steil af, de diepte in, waar we in een schitterend regenwoud vol klaterende watervalletjes terecht komen. Steeds denken we dat we nu toch wel op de bodem moeten zijn maar dan volgen er nieuwe reeksen trappetjes naar beneden.
Na een tijdje zeg ik: 'Hé, ik ruik een barbecue.' Mensen die we tegenkomen, ruiken het ook, maar niemand besteedt er aandacht aan. Roel en ik genieten mateloos van de plantenweelde en het overal murmelende en druppelende water. Met die hitte is het hier heerlijk koel lopen. De bomen zijn zo hoog dat we niet veel kunnen zien. De zon komt er nauwelijks doorheen, maakt alleen wat zonnevlekken. Om twee uur 's middags zijn die vlekken soms vreemd rood... (zie foto).
Intussen wordt de barbecuegeur sterker en we zien rook in de zonnebanen. 'Dit is geen barbecue maar een vuurtje,' zeg ik. 'Een eucalyptusvuurtje!'
Ik begin ongerust te worden, maar we zien niet waar de rook vandaan komt. Rechts van ons is de peilloos hoge rotswand en links, voor en achter alleen maar bos. We hebben de watertjes achter ons gelaten en horen nu een betoverend, hypnotiserend stereofonisch vogelconcert in volle, ronde klanken.

De rook wordt dichter. Roel krijgt moeite met ademhalen en opeens zien we grijszwarte flintertjes naar beneden dwarrelen. We vegen ze van onze armen. 'As!' roept Roel. Maar nog steeds zien we niet waar het vandaan komt en we horen ook niets knetteren. Wel horen we nu geronk van helikopters boven ons hoofd. 'Vast blushelikopters,' zeg ik.
We beginnen sneller te lopen, maar we moeten nog honderden meters omhoog klimmen, de klif op. 'Ik durf niet naar boven,' zeg ik. 'Wie weet loop je recht de vlammen tegemoet.'
Naar de tandradbaan en de kabelbaan dus, dat is nog vijftien minuten. Intussen zie ik de televisiebeelden van de bosbranden bij Melbourne van vorig jaar weer voor me en ik realiseer me hoe razendsnel een vuurtje kan lopen...
We passeren nog één watervalletje. 'Als het vuur ons inhaalt, duiken we erin,' zegt Roel. Maar daar wil ik niet op wachten en ik vraag me af of het vuur zo'n stroompje niet simpelweg verzengt. Dus dóór, dóór. Al m'n vermoeidheid is opeens weg.
Opeens is de rook ook weg. Hoe het kan, weten we niet. Later blijkt dat we uit de richting zijn gelopen waarin de wind de rook en as woei. Beneden in het bos voelden we die wind niet.
Bij de tandradbaan is het uitgestorven, op een paar andere gestrande wandelaars na. Gaat-ie nog wel? En als-ie niet gaat, hoe komen we hier dan weg?
'Naar de kabelbaan!' roept Roel, 'ik weet waar die is!' Dat is nog tien minuten lopen over een plankier. We rennen achter Roel aan en gelukkig: de kabelbaan gaat nog en we mogen gratis mee. Even later gaat-ie overigens niet meer...
'Bel Fel dat we veilig zijn,' zeg ik. Roel pakt z'n mobiel. Geen bereik.
Pas vanuit de kabelbaan zien we wáár de brand is: hij begon helemaal boven op de klif. Een jongen van vijftien zou het hebben aangestoken. De brand waait met de harde wind de vallei in, waar wij liepen. We zien de brand als het ware naar beneden vallen. Sjonge, dat gaat hard! Blusheli's vliegen af en aan met ballonnen vol water, maar het helpt weinig. Onthutsend om die beroemde Three Sisters nu in rook te zien. En ik hou m'n hart vast voor de wandelaars die we tegenkwamen en dus de gevaarlijke kant op liepen...
Eindelijk kan Roel Fel bereiken, maar de weg tussen haar en ons is afgesloten. Tenslotte komt ze via een omweg die alleen locals kennen naar ons toe, gegidst door een moeder met twee kinderen die haar huis moet ontruimen van de politie.
We zijn dolblij elkaar veilig terug te zien, maar als we om vier uur terugrijden naar Sydney, komen minstens vijftig brandweerauto's met gillende sirenes ons tegemoet.
Om van de schrik te bekomen, eten we in een Koreaans barbecue-restaurantje.
's Avonds om tien uur horen we op de nationale nieuwszender dat de brand onder controle is. En gelukkig horen we niets over slachtoffers. Dankbaar toasten we op de goede afloop.