Hoe diep turquoise een meer kan zijn...

Zo, nu komt het eropaan: ik moet links rijden (nog nooit gedaan, op anderhalve les vol fouten na) in een camper (ook nog nooit gedaan). Tot mijn opluchting heeft de camper drie prima spiegels.
Ik rijd supergeconcentreerd en Roel gidst op een prettig rustige manier.
De camper is de goedkoopste die Roel kon vinden: een zes jaar oude Mazda die er al 225.000 km op heeft zitten en 1 op 8 rijdt. Zonder toilet of douche, maar dat boeit ons niet. Wel jammer dat de fridge het niet doet en het kacheltje alleen als we op een camping met 'powersite' staan. Maar de camper heeft net een servicebeurt gehad en het rijden valt mee, al duurt het lang voordat ik aanvoel waar de versnellingen zitten. Later blijkt dat-ie gewoon lastig schakelt.
(De benzine kost hier rond 2.15 Nieuw Zeelandse dollar oftewel 1.25 euro per liter.)
Na inkopen in de Countdown-supermarkt gaan we richting Lake Tekapo, 200 km naar het zuidwesten. Al snel is het genieten: de besneeuwde toppen vóór ons beloven veel en tegelijkertijd rijden we ook door een landschap dat Hollands zou kunnen zijn als je de bergen in de verte wegdenkt. De weg wordt bochtiger en smaller, heuvelop, heuvelaf – ik schakel me suf – en de uitzichten steeds mooier.
We zeggen beiden hoe uniek we deze reis van moeder en zoon vinden. We hebben dit nog nooit samen gedaan en hebben er kennelijk toch fiducie in.
'Je bent veranderd, de afgelopen twee-en-een-half jaar,' zeg ik.
'O ja? Hoe dan?'
'Je bent volwassen geworden. Je kunt verantwoordelijkheid dragen. Ik kan op je aan.'
Het voelt alsof we vrienden van vroeger zijn.

Het turquoise van Lake Tekapo is van een ongeëvenaarde schoonheid. Alsof het glanst van binnenuit. Misschien dat alleen Lake Louise in de Canadese Rocky Mountains in de buurt komt, denken we (jaja, wat zijn wij toch een globetrotters). We parkeren ons rijdende huisje op een plek met uitzicht op het meer en verkennen de omgeving. We stuiten op een sportcentrum dat een sneeuwpiste en ijsbaan combineert met een zwembad, verwarmd door vulkanische bronnen: één van de vele tegenstellingen die we zullen tegenkomen hier.
Aan het meer staat 'The Church of the Good Shepard', een minikerkje van een serene eenvoud waar je vanzelf eerbiedig van wordt. Het uitzicht op het meer, achter het altaar en de voorganger, is zo onaards mooi dat de meest verstokte atheïst er wel religieus van moet worden.
'Felicity wil hier trouwen,' zegt Roel, 'en ik wil hier later retiren.'
We bestijgen de Mount John, een uur steil omhoog. Als we hijgend en zwetend de top bereiken is het uitzicht alweer onwaarschijnlijk mooi: 360 graden wijds en afwisselend, omrand door besneeuwde bergen. Roel wijst naar een immense vlakte: 'Hier moet 'The battle of Middle Earth' gefilmd zijn' (uit 'The Lord of the Rings').
We zien de zon ondergaan boven besneeuwde toppen. De panorama's wisselen nu snel van kleur, niet bij te houden met fotograferen.
Dan wordt het koud en donker en we haasten ons terug. 'En dit is nog maar het begin!' roep ik uit.
'Wacht maar tot we in Fiordland en Milford Sound komen,' zegt Roel.

Roel is tijdens deze reis de kok en hij maakt een al even ongekend lekkere zalm klaar. Nieuwzeelands wijntje erbij en om 21.00 uur slapen, met een dikke trui over onze pyjama en twee paar dikke sokken aan. Ik heb er speciale Kiwi-schapenwollen sloffen voor aangeschaft (de Nieuwzeelanders noemen zichzelf kiwi's). Het past net.
Later klinken buiten vreugdekreten: 'The All Blacks' hebben Frankrijk ingemaakt.