Bergbeklimmen in de sneeuw

Eigenlijk willen we om 7 uur opstaan om zoveel mogelijk van het daglicht te profiteren, maar zo vroeg is het nog ijzig koud. 's Nachts was het om het vriespunt en op de omringende bergen heeft het gesneeuwd. We ontbijten aan het meer in de stralende zon en gaan op weg naar Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland (3754 m.), 150 km. naar het westen. Ik word relaxter met links rijden en maak prompt foutjes. Alert blijven dus!
De tocht gaat eerst langs Lake Tekapo en daarna langs Lake Pukaki, al even mooi. We willen wel tien keer stoppen om het landschap in te drinken, maar we rijden door, want we willen wandelen bij Mount Cook.
We kiezen een returntrack van drie uren, en na een gletscher bekeken te hebben – die tegenvalt omdat het ijs zich erg ver heeft teruggetrokken – beginnen we aan de klim. Eerst makkelijk, maar steeds steiler. Vaak is het pad 'geëffend' (nou ja...) met balken, maar er zijn ook stukken waar we met stappen van een meter omhoog over rotsen moeten klauteren en goed uitkijken waar je je volgende stap kunt zetten. De lucht is grauw en het begint te sneeuwen: een dunne poolsneeuw. Ik ben blij dat ik mijn handschoenen aan heb. Als ik naar beneden kijk, huiver ik. Oei, wat een diepte. Het duizelt me. We ontmoeten één stel mensen. Ze gaan naar beneden, fully equipped met prikstokken en sneeuwijzers. De top is nog een half uur omhoog, zeggen ze en kijken naar onze simpele wandelschoenen. 'Dont'go further without equipment.'
Een half uur later zijn we bijna boven – denken we. Het begint harder te sneeuwen. Hoe stoer moet ik blijven? Fysiek kan ik verder, maar mentaal niet.
'Roel, ik durf niet verder. Straks zijn de stenen nat en glibberig!'
Roel heeft echter de smaak te pakken. 'Blijf jij dan hier, Lieke, dan ga ik nog een stukje omhoog.'
Het is vier uur. 'Goed,' aarzel ik. 'Heb je een horloge? Kun je binnen een half uur terug zijn?'
Roel belooft om half vijf terug te zijn.
Daar zit ik dan, letterlijk moederziel alleen op een kolossale rots op een steile berg, terwijl de sneeuw gestaag neer dwarrelt en het uitzicht steeds mistiger wordt. Ik probeer m'n mobiel. Geen bereik. Wat als Roel niet terugkomt? Als hij een smak maakt? We hadden nooit uit elkaar moeten gaan onder deze omstandigheden! Ik kijk op m'n horloge. De minuten kruipen voorbij. Ik krijg het koud.
Hoe lang zal ik wachten voor ik hulp ga halen? Tot kwart voor vijf? Tot vijf uur? Het kost me minstens een uur om bij de camper te komen. En in de schemer naar beneden klimmen is gevaarlijk, zeker als de sneeuw blijft liggen. Heb ik de autosleutels eigenlijk wel? Nerveus zoek ik mijn jaszakken af. Gelukkig, ik heb ze. Maar als Roel dan om vijf óver vijf terugkomt?
Het is vijf minuten voor half vijf, vier minuten voor, drie voor...
'Hoi Liek, daar ben ik weer!'
Ik slaak een zucht van opluchting. Niets aan de hand! Hoe heb ik me zo druk kunnen maken!
Samen klimmen we weer terug langs het pad. Het valt mee: de stenen zijn nog niet glibberig en ik kijk nu zonder angst in de diepte.
We rijden naar de camping met 'powersites' en hangen meteen onze mobiels en tandenborstels aan het infuus. Ook al hebben we hier een slecht bereik, je kunt nooit weten...

En er is iets heel belangrijks dat we niet weten, namelijk wat zich op dat moment aan de andere kant van de wereld afspeelt, in Nederland, in Ede, in woonzorgcentrum 'Het Maanderzand'...