Halsoverkop terug naar Nederland

Die nacht knippert er opeens een blauw lichtje door de camper. 'Wat is dat?' vraagt Roel slaperig. Ik ga kijken. 'Jouw mobiel.' – 'Hm, laat maar.' We slapen door.
's Ochtends maken we plannen om naar Queenstown te rijden en daarna naar Fiordland en Milford Sound, dat schitterend moet zijn: a bit like Norway.
Roel trekt de elektro-kabel uit het stopcontact en we willen wegrijden. Roel checkt nog even zijn mobiel. Hé, een berichtje van Frans, mijn lief, zijn vader. 'Even checken of dit overkomt,' staat er. Ik schrijf een enthousiast mailtje terug. Binnen een minuut komt het antwoord. Roel zegt niets maar laat het me zien. Ik lees: 'Lieke, je moeder is overleden.'
Minutenlang is het stil in de camper. Dan zeg ik: 'Dus toch. Ik moet terug, Roel. Onze vakantie is afgelopen.'
'Ik begrijp het,' zegt Roel. Weer is het lang stil.
'Voor mama is het een bevrijding,' zeg ik, 'maar voor opa zal het heel moeilijk zijn.' Ik gebruik alle woorden door elkaar: papa/mama, vader/moeder, opa/oma.
We bellen met de Travelcare Alarmcentrale en met thuis. Wat een geluk dat Roel zijn mobiel bereik heeft!
Roel wil mee naar Nederland. 'Ik laat je die lange reis niet alleen maken,' zegt hij.
'Lief van je, maar dat moet je niet doen. Jij bent niet verzekerd. Dat kun je niet betalen.'
'Kan me niet schelen,', zegt hij, 'ik wil gewoon met je mee.'
'Dat vind ik ontzettend fijn,' zeg ik, 'dan ga ik proberen om er financieel een mouw aan te passen.'
We besluiten tot een retour naar Nederland omdat we bij terugkomst nog een week in Nieuw Zeeland kunnen hebben. De Alarmcentrale regelt het. De rest van de dag rijden we terug naar Christchurch, waar we de volgende ochtend in het vliegtuig naar Nederland stappen.

Over het bezoek aan mijn vader en over de uitvaartdienst heb ik geschreven op 25 en 26 september en 1 oktober. Voor mij voelde deze reis van tweemaal de halve wereld rond in zes dagen als een pelgrimage naar mijn moeder die ik móest volbrengen. Voor haar, voor mijn vader en voor mezelf. En het ontroerde me dat mijn zoon per se mee wilde. Daarom vóelde het niet zwaar, sterker: het voelde juist ontzettend goed dat we dit samen konden doen. Zo goed, dat we hierna weer onbelemmerd konden genieten van Nieuw Zeeland!