Goudzoeken met koekenpan

Noordwaarts gaat het, langs de oceaan: een prima weg waarvan zelfs de haarspeldbochten goed te doen zijn. Schitterende uitzichten met grillige rotskastelen en bij Punaikaiki pancake-rotsen en indrukwekkende blowholes. We kijken uit naar pinguïns, maar zien ze niet. Die zijn nu aan het foerageren op zee, vertelt iemand, en komen pas tegen zonsondergang terug, en zijn dan zo dom om midden op de weg stokstijf te blijven staan in het licht van koplampen... Wel zien we een woodhen met jonkie, al net zulke bedelaars als de kea's.
Langs de snelstromende bruine (!) Buller River rijden we het binnenland in. Aan beide zijden ondoordringbaar oerwoud, afgewisseld door groene weiden met schapen en koeien. Smalle bruggetjes over. Geen mens te zien.
Een 'Historical site' bij Lyell blijkt een plek te zijn waar honderd jaar geleden in een bergbeek vol stroomversnellingen goud werd gevonden. Een informatiebord moedigt aan om zelf op zoek te gaan naar goud, alleen met handgereedschap. Natuurlijk trappen we erin: gewapend met koekenpan, vork en mes dalen we het steile pad af naar de beek.
Al snel vinden we zowaar brokken graniet met goudkleurige glimmertjes erin! Yes, gouderts! De goudkoorts doet onze wangen gloeien en we proppen onze zakken vol. Als de goudglans later van pyriet blijkt te zijn, moeten we lachen. We hebben toch even gevoeld hoe de goudkoorts een mens hebberig kan maken!
In een weilandje zoeken we een plek voor de nacht waar we niet vanaf de om de berg heen krullende weg gezien kunnen worden. Prompt raken we vast in de modder. De ronddraaiende wielen slijpen het gat steeds verder uit. Vooruit gassen lukt niet, achteruit ook niet. De bedplanken tegen de wielen aan: de camper geeft geen sjoege, Lieke ruikt alleen verbrande rubber en ziet rook uit de motor komen. Help! We zijn bang dat we de camper mollen. En we zijn alleen verzekerd op verharde wegen...
Geen mens die ons kan helpen. Roel duwt vooruit, achteruit. Niks. Lieke helpt mee duwen. Niks. Bagage eruit. Niks.
Dan komt Roel op een lumineus idee: hij haalt z'n schone spijkerbroek uit z'n koffer en legt die tegen één achterwiel aan. Bij het andere wiel de bedplank. Dan de handrem eraf en samen duwen, in de maat van de camper die geleidelijk energieker in en uit het gat rolt. Eindelijk rolt hij niet meer terug en kunnen we doorduwen. We zijn eruit, na een uur zweten!
Na een welverdiend wijntje ga ik op bed liggen met alle belangrijke papieren op m'n lijf. Het is tenslotte een doodeenzame plek. Midden in de nacht rijdt een auto met veel gekraak het terrein op. Even staat onze camper in het volle licht van de koplampen. Ik hou m'n adem in, sta op scherp. Verdorie, die Roel slaapt maar door alsof er niets aan de hand is! Zal ik hem wakker maken? Wanneer komt die kerel naar ons toe?
Een uur later realiseer ik me dat de boef niet meer komt en om vijf uur in de ochtend ontspan ik me en val ik eindelijk in slaap...