Meer tinten groen dan Sjoerd Kuyper kent

Op naar het Abel Tasman Park. Het kan niet op: alweer een prachtige tocht, nu door dalen met uitbundige lentekleuren, lieflijk als Toscane, maar dan zonder cypressen; de slanke hoge bomen die we zien, zijn populieren. Langs snelstromende bergbeken, hellingen geel van de brem (en gaspeldoorn?) Talloze fruitkwekerijen met bloesembomen in rose en wit. Enorme rododendrons in bloei. Zon, zon, zon en onzichtbaar hoog jubelende leeuweriken.
En dan al die schakeringen groen! Stralend, transparant, levenslustig, vrolijk glanzend groen! Het doet me aan het gedicht 'Groen' van Sjoerd Kuyper denken, waarin hij een stuk of veertig tinten groen beschrijft. Welnu Sjoerd, als je hier geweest was, had je minstens drie keer zoveel 'groenen' kunnen beschrijven! Nieuw Zeeland is trouwens ook figuurlijk erg groen: de kiwi's zijn zeer milieubewust.

Het laatste stuk naar Marahau, bij het Abel Tasman Park, nemen we een secundaire weg die supersteil blijkt. Ik rijd met topconcentratie, maar in z'n twee lukt het prima. Al vroeg in de middag zijn we in Marahau, eindpunt voor auto's en beginpunt voor wandelaars. Hier kun je alleen te voet verder of per watertaxi. We bestellen een watertaxi voor de volgende ochtend, naar Bark Bay, een stel stranden noordelijker, vanwaar we terug willen lopen, een tocht van 25 kilometer.
Dan verkennen we het strand, zoeken schelpen en turen in de verte, naar de bergen van het Noorder Eiland.
's Avonds smeren we een stapel boterhammen en vullen onze
Eastpak verder met appels, bananen, wortels en water.