Wiebelbrug, regenwoud & blaren

Om 9 uur start de watertaxi, niet nat maar droog. Hij staat op een aanhanger met tractor ervoor. Wij en zestien anderen stappen op, trekken ons reddingsvest aan en de tractor rijdt het strand op, het water in tot de watertaxi blijft drijven.
Dan verandert onze taxi in een speedboot die door het water spuit. Eerst langs de befaamde Split Apple Rock, alweer een natuurlijk kunstwerk, en dan langs een rotseilandje waar zeehonden liggen.
Strandjes en rotsformaties schieten voorbij. In een half uur zijn we aan een eenzaam strandje in Bark Bay. Als we uitstappen komt het zeewater - hier 13 graden C - tot onze knieën.
Het grofkorrelige zand doet pijn aan onze voeten, maar verderop is zowaar een kraantje om ons af te spoelen. Een handdoek hebben we niet, dus improviseren we wat.
Dan begint een goed begaanbaar pad door ondoordringbaar dichte jungle met palmen, lianen, bruggetjes over klaterende stroompjes. En dat in friszuivere lucht en onder het genot van een helder, ruimtelijk klinkend vogelconcert.
Over Falls River hangt een zwiepende loopbrug waar maar vijf mensen tegelijk op mogen. Hij doet me denken aan die uit 'Apocalypse Now'... Vanaf de brug zien we in de diepte onder ons zeehondjes spelen. Door sterk in te zoomen kunnen we ze fotograferen.
Bij Torrent Bay kunnen we de shortcut over het strand nemen omdat het laagwater is. Exotische schelpen te over! Op wadachtige stukken blubberbodem liggen duizenden piepkleine penhorentjes.
Omhoog gaat het weer, de rotsen op, met prachtige doorkijkjes over maagdelijke strandjes en baaien.
Na twintig kilometer beginnen we het moeilijk te krijgen. Ondanks de speciale L&R-sokken en twaalf jaar ingelopen wandelschoenen heb ik blaren; in de grootste voel ik bij elke stap het blaarsap van achter naar voor en terug schuren. En Roel krijgt rugpijn. Op ons tandvlees maar innig tevreden komen we 'thuis' en na het doorprikken en bepleisteren van vier blaren val ik patsboem in een droomloze slaap.