Zijn, zien en beleven

Roel heeft zo zijn vaste uitdrukkingen, niet geheel van poëzie gespeend. Zal hij wel van zijn vader hebben. Als we op het punt van vertrek staan, roept hij in onvervalst Amsterdams: 'Gáán met die banaan!' En als er eens een stukje rechte weg komt, is het: 'Recht zo die gaat!'
(In Sydney vertaalt hij dit voor Felicity als 'Hit the road, Fel!')
Zijn we lang op weg, dan vraagt Roel me even te stoppen, want: 'Ik moet pissen als een Russisch racepaard!'

Van Marahau rijden we via Motueka, Nelson en Blenheim richting Kaikoura, waar we dolfijnen willen gaan zien. Een bergachtig gebied, Marlborough, met steeds meer wineries. Helaas kan ik er geen bezoeken, want beschonken achter het stuur zitten is hier nog veel gevaarlijker dan in Nederland.

Sinds we uit Nederland terug zijn in Nieuw Zeeland, kan ik al mijn aandacht houden bij wat ik doe, bij het 'hier en nu', zeker nadat mijn vader door de telefoon vertelt dat het goed met hem gaat. Dat 'in het hier en nu leven' is zeldzaam voor mij, want thuis moet ik aan enorm veel dingen en mensen tegelijk denken en voelt het als falen als ik iets vergeet of even geen aandacht voor iemand heb.
Heerlijk dat ik me nu even kan en mag beperken tot zijn, zien en beleven. Ook léés ik niets (op reisinformatie over Nieuw Zeeland na) en dat is voor een fervent (beroeps-)lezer als ik onvoorstelbaar. Ik moet zelfs van Frans uit Nederland horen dat er een olietanker op een rif bij Nieuw Zeeland is gelopen en dat er een gigantische milieuramp dreigt. Snel koop ik een krant en ja: de ramp wordt de ergste in de geschiedenis van het land genoemd. En dat in Nieuw Zeeland dat zó zuinig is op zijn natuur!
Nu ik dit schrijf, ben ik overigens weer in Sydney en leef ik helemaal niet in het hier en nu: achter m'n laptop leef ik nog steeds in Nieuw Zeeland en al schrijvend beleef ik alles lekker nog een keer!