Struikelen over zeehonden

In stormwind en stromende regen gaan we langs de oostkust naar Kaikoura. Lastig rijden door slecht zicht en valwinden die de windgevoelige camper soms meer dan een meter opzij zetten. Als zo'n zware vrachtwagen je dan tegemoet rijdt en het niet zo nauw neemt met de middenlijn... 'Slippery when wet' waarschuwen de borden bovendien en dat geloof ik graag met al die hellingen en scherpe bochten. Dus ik rijd langzaam. Prompt krijg ik boze vuisten en driftig getoeter van twee auto's vol jongeren als reactie. 'Zeker buitenlandse rugbyfans die gisteren verloren hebben,' relativeert Roel. 'Kiwi's doen dat niet.'

In de buurt van Kaikoura ziet Roel plotseling zeehonden op de rotsen langs de kust. Ik zie niks dan de weg en dus stoppen we. Vlak voor ons zien we iets ongelooflijks: een zeehondenfestival. Tientallen, zo niet honderden zeehonden vieren feest in de regen. Zo levendig heb ik ze nog nooit gezien. In een natuurlijk zwembadje in een rots spettert een klasje jonkies. Ze zwemmen speels heen en weer, klimmen er verrassend vief uit en duiken er weer in. Even verderop zijn twee mannetjes aan het stoeien - of misschien is het wel menens, want het begint paartijd te worden. Ik heb er een filmpje van gemaakt.

Als we even later parkeren bij het schiereiland van Kaikoura, struikelen we bijna over de zeehonden, die zich niets aantrekken van de auto's en mensen. Het is de Nieuwzeelandse fur-seal (Arctocephalus forsteri). Je mag ze tot op 10 meter naderen, maar zelf komen ze dichterbij en gaan ijskoud op het mensenpad liggen. 'Lieke, pas op, achter je!' roept Roel als ik een paar zeehonden wil fotograferen. Vlak achter me, onder een struik, ligt een zwaar exemplaar te dutten. Even doet hij één oog open, gaapt verveeld en legt zijn kop weer neer.
De dieren zijn hier minder beweeglijk dan in de kolonie van zoëven, vermoedelijk omdat het niet meer regent.

In dikke jassen en met wanten aan - het is nog steeds koud en stormachtig - lopen we over het schiereiland. Overal prachtige uitzichten over de kliffen en rotsen en overal liggen zeehonden. Als we afdalen naar het rotsachtige strand, zien we ook dode zeehonden liggen.
Bij een kolonie roodsnavelmeeuwen durven we niet verder omdat ze ons aanvallen. Krijsend scheren ze op enkele centimeters langs onze hoofden. Tja, het is broedtijd...