Wakker worden aan zonovergoten ebstrand

We kamperen wild aan een beschut strandje bij Kaikoura. Om drie uur 's nachts word ik wakker van een kalme golfslag. Ik open het gordijntje en zie in helder maanlicht dat het vloed is. De golven zijn vlakbij, maar zijn de storm van gisteren kennelijk vergeten. Het rustgevende gebruis wiegt me snel weer in slaap.
De volgende ochtend, zondag, is het fantastisch wakker worden met een zon die stralend opgaat boven de oceaan. Wat een tegenstelling met gisteren, toen het zo koud was als op Texel in februari! Schittertjes dansen over het water dat nu overal wegsijpelt. Prachtige wieren in groen, geel en donkerrood blijven als glanzende kralenkettingen op de stenen achter. Ik vind mooie schelpen, waaronder een paar kleine paua's. Aan de landkant blinken sneeuwbergen. Geheel opgenomen in deze overweldigende schoonheid loop ik stil en gelukkig over het rotsachtige ebstrand.
Locals zetten met 4wheeldrives hun bootjes uit om te gaan vissen. Je mag maar bepaalde quota vis en paua's per dag vangen, staat er op een bord. Of dat ook gecontroleerd wordt, weet ik niet, maar de bedoeling is goed.

's Middags gaan we met een bootje de oceaan op om dolfijnen te spotten. We zijn twee van de weinigen die zich níet in een wetsuit hijsen om te gaan zwemmen met de dolfijnen, maar daar hebben wij - kijkers als we zijn - geen spijt van, temeer daar het zeewater hier 11 graden Celsius is.
Slechts 500 meter uit de kust is de oceaan hier al 1200 meter diep: de Kaikoura Canyon, ideaal voor walvissen (die zich nu overigens niet laten zien). Vlak achter Kaikoura zijn de bergen zo'n 2600 meter hoog, dus het hoogteverschil is hier op korte afstand bijna 4000 meter!
Nu blijkt toch dat de storm van gisteren - de dolfijnentocht werd toen afgelast - nog niet is uitgewoed: er staat een sterke deining waarvan veel mensen zeeziek worden. Zelfs ik met mijn zeebenen kan mijn maag maar net in bedwang houden.
Al gauw zien we de eerste Husky-dolfijnen paarsgewijs over het water springen. En daar schieten ze onder, langs en voor de boot uit, razendsnel. De zwemmers springen in zee en zingen hun kelen schor. Dat moeten ze doen om contact te krijgen met de dolfijnen.
'Sing UNDER water!!!' roept de begeleidster. Zodra ze dat doen, komen de dolfijnen dichterbij, maar ze spelen ook een spelletje met de zwemmers, want ze zijn véél sneller en laten niet met zich dollen/sollen.
Dit alles gebeurt op een zonovergoten oceaan met hoge golven, met rondvliegende zeevogels - zelfs scheren er reusachtige albatrossen over - en tegen een decor van sneeuwbergen op de achtergrond...