Meest gedenkwaardige reis van mijn leven

Kaikoura is een gezellig plaatsje met veel restaurants. We sluiten de reis af met een etentje in restaurant Adelphi, waar we meteen kijken naar de WK-kwartfinale rugby tussen Nieuw Zeeland en Argentinië.
Niet dat we rugby-fans zijn, integendeel, maar de All Blacks van Nieuw Zeeland zijn favoriet en we willen zo'n wedstrijd wel eens meemaken in een locale pub. 'Ik ga niet voor de wedstrijd maar voor het publiek,' zeg ik, 'ik heb tenslotte voor socioloog geleerd.'
'Als je je maar kalm houdt,' dreigt Roel. 'Als jij een paar wijntjes op hebt, kun je ontzettend doordrammen. Dan ga ik ergens anders zitten.'
Uiteraard maak ik de ene domme opmerking na de andere. Als ik tegen mijn locale buurman zeg dat ik rugby maar een gewelddadige sport vind, antwoordt die diplomatiek: 'Not really, it's controlled aggression.'
Gelukkig drink ik zoveel water tussen mijn (heerlijke!) Nieuw Zeelandse Sauvignon Blanc uit Marlborough door dat ik het verder niet te bont maak.
We zien ook nog een stukje van de kwartfinale tussen de Wallabies (Australië) en de Springboks (Zuid-Afrika). 'Ik ben voor Australië,' zegt Roel, maar dat ga ik hier niet laten blijken.'
'Waarom niet?'
'Omdat het publiek tegen Australië is.'
'Hoe weet je dat?'
'Dat is net zoiets als de Canadezen tegen de Amerikanen. Klein Duimpje tegen de reus.'
Toch ontdekken we onder het publiek mensen die voor de Wallabies juichen. Ze krijgen het niet voor de kiezen.
Mijn sociologisch onderzoek naar het publieksgedrag levert dus meteen resultaat op: het locale publiek reageert bijzonder beschaafd. Ze klappen netjes als hun All Blacks weer een 'try' of een (even aan Roel vragen hoe dat heet) 'fieldgoal' maken. Vergeleken met het uitzinnige gekrijs en gebral van Nederlandse voetbalfans lijkt dit op een keurig theaterpubliek. Als de All Blacks de Argentijnen hebben ingemaakt met 33-10, gaan ze rustig naar huis. Niet te geloven.

Dit is de meest gedenkwaardige reis van mijn leven geworden.
Ten eerste omdat ik voor het eerst samen met mijn zoon heb gereisd, nog wel in een klein campertje, zonder één onvertogen woord. Heel bijzonder, vinden we allebei.
En ten tweede omdat we tijdens die reis sámen een retourtje Nederland hebben genomen om bij het afscheid en de uitvaartdienst van mijn moeder, zijn oma, te kunnen zijn.

Ik heb nu nog ruim twee weken in Sydney, bij Roel en Felicity, maar het kan niet meer stuk. Ik voel me een gelukkig mens, met dank aan Roel en Felicity, met dank aan Frans, aan mijn vader, mijn familie en vrienden.

Intussen gaat dit verslag nog even door, want ook in en rond Sydney valt veel te beleven.